Son 20 gündür babanem hastanelerde. Ve ben ilk kez fark ettim ki sevdiğim yakınım olan birini kaybetmedim henüz. Hep başkalarının başına gelir böyle şeyler, bana ucu dokunmazdı.... Ölümün seninde kapını çalıcağını yada senden sevdiklerini koparıp alıcağını biliyorsun ama hiçbir zaman buna hazır olamıyorsun. İstesen de hazır olamazsın ki. Bende ölümün onu benden alıp götüreceğini hep biliyordum ama hep benim de düğünümü görür diye umuyordum. Ailede bekar 4 kuzen kaldık. Bizimde mutluluğumuzu görür diye umuyordum. Hiçbir şey umduğumuz gibi gitmiyor.
Birde benim hep önemli sınavlarımın öncesinde aileden uzaktan çok uzaktan benim tanımadığım birilerinin vefatıyla çakıştı. İnsan ne kadar tanımasa da üzülüyor illa ki. Fakat asıl olay; tanımadığım aile büyüklerinin, uzantılarının salya sümük: 'Ahhhh! yavrummm!' diyerek benimle kucaklaşmaları. Sonuç itibariyle o kadar göz yaşı ve aşırı samimiyete maruz kalınca bir takım devreler 'ERROR!' veriyor haliyle. Her önemli sınavımdan önce bir ölüm yaşadığım için korkuyorum. 'Bu defa babanem mi?' diye kendimi yiyorum. Ölüme çare yok tabiki ama insan kolay hazmedemiyor sonuçta..