İnsan dediğimiz varlık çok tuhaf. Aslında dillerinin dediğiyle davranışlarındaki tutarsızlığı gördükçe hayret etmemek mümkün değil. Zamanla bu tutarsızlığı normal karşılamamıza kızıyorum. Biz normal karşıladıkça onlarda bu hallerinden hiç utanmayıp daha da tepemize çıkmaya başlıyorlar. Hem kızıyorum hem bu tutarsızlıklara sinirleniyorum!! Bunu yapanı o anda duvardan duvara vursam, saçlarını tek tek yolsam gene hıncımı alamam. Bir laf vardır bilir misiniz : Keçinin sevmediği ot burnunda bitermiş. Benim durumum da aynen öyle yani. Hep beni mi bulur böyleleri? Okulda yurtta , evde kalanlar kendi aralarında baya kaynaştılar. Bizde servisçiler olarak az çok kaynaştık diyemem. Diğerlerinin kaynaşmasından çok daha fazla çıkar ilişkisi olduğu apaçık ortada. Bende biraz fazla arkadaşlık değerlerine düşkün olduğum için bu durum çok canımı sıkıyor. Zaten Afyonda da benim arkadaşlarım için olan bu fazla değer verme durumum yüzünden bunca üzülüp yıprandım. Ben kaşınıyorum galiba. Bana müstahak! Bu devirde babana bile güvenme lafı kol gezerken ben arkadaşta arkadaş diye vik viklersem olacağı budur.!
''Arkadaş dediğin tek olacak öz olacak harbi olacak!'' diyen zatı muhteremin ortamdaki herkesle samimi olup habire birilerinin yanına giderek ''Ayy canııımmm neredesin iki gündür yoktun?'' diyen bir karaktere sahip olmasını anlamıyorum. Birde bu tipler her türlü işini yanındakine yaptırır sonra işi bittiğinde çekip gider. Yalnız kaldığında ilk aradığı kişi sensindir. Böyle bir insanın arkadaşlığı ne kadar inandırıcı olabilir? Bunlar olduktan sonra sinirden çenemi tutamayacak hale geliyorum. Bütün sinirim çeneme vuruyor. Siz sinirlendiğinizde ne yapmak sizi rahatlatır?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Söyle Söyle İçinde Kalmasın