Hayat zor..kuşlar bile ölümlüyken
pozitif olmak zor geliyor. Neden mi bu kadar karamsarım? Hemen anlatayım. Sanırım
arabam var diye küçük minnak bir hava atmış olabilirim. Ardından çok değil 15
dakika içinde arabama çarpmış olabilirler. Suç bende değil o konuda netim. Ama çok
tırstım öyle böyle değil. Yanımda arkadaşlarım olmasa salya sümük ağlardım. Neyse
ki geçti gitti. Hasar küçük falan filan derken halledildi. Ama bana büyük bir
tırsma gelmedi değil.
Yarın formasyon zımbırtısına
oralara gitmem gerekiyor. Kaderime ağlayarak giderim büyük olasılıkla. Hocamız şu
çok satan sapiens kitabını ders kitabı yaptı. Okuma hevesim zorunlulukla söndü.
Geçen hafta sınavım vardı. Sınav sabahı canım çalışmak istemediği için evi
temizlemeye girişecektim neredeyse. ders için okumam gereken kitaplar birikti.
Tez için hocayla gidip görüştüm. Şu
kitabı okumaya başla dedi. He yav he dedim hala kitaba el sürmedim. Ay çok
tembel bir öğrenci oldum ben galiba. Birde akademisyenlik işi baya uzakta
artık. Önümdeki rakiplerden bana sıra gelmeyecek muhtemelen. Ortalamaları fiuv
almış başını gidiyor. Bilmiş bilmiş konuşup araya iki terim de sıkıştırıp zeki
gözükmeyi de beceriyorlar. Bense adeta moron ifadeyle onlara bakıyorum. Sizce hangimizi
işe alırlar? Tabiki de onları. Farkındayım. Gerçeklerle yüzleştim kaderime
sövüyorum. Dünya bu kadar saçmalıkla doluyken bizden mantıklı olmamız nasıl
bekleniyor anlamıyorum doğrusu. Gün geçmiyor ki Türkiye bir rezilliğe daha imza
atıyor. Dünya korkunç bir yer halini aldıkça sığamaz oldum. Ne dünyaya ne de
kendi kabıma. Bazen sadece bağırmak istiyorum. “Yetişin komşular adam öldürüyorlar!”
