Yetmez mi bu kadar acı?

Kötü haberler neden üst üste gelir? Arkadaşım Siyah’ın yengesi birkaç gündür hastane de yoğun bakımdaydı. Bugün haber geldi vefat etmiş iki çocuk annesi..Birinin dünyası annesinden ibaret diğeriyse dünyanın biraz daha farkında iki güzel çocuk. Şimdi onlara kim anlatacak artık annelerinin yanlarına gelmeyeceğini? Okuldaki toplantılara annelerinin gidemeyeceğini, ödevlerine yardım edemeyeceğini kim söyleyecek? Gerçekten çok zor, çok acı..

Bugün kitap fuarı açıldı. Geçen sene bu dönem babanem 3gün İzmit’te hastanede yatmış fuarın ilk günü taburcu olmuştu. Hatta bende yanındaydım onun arabaya binmesine yardım ettik giderken al sallamıştı. İki gün sonra tekrar hastaneye kaldırıldı bu defa bir tarafına felç inmişti. Sakarya da yattı bu sefer ben gidememiştim. Salak üniversite sınavına hazırlanıyordum. Belki de iyi oldu onu öyle hatırlamak istemezdim. Benim tercih işimde biraz uzamıştı, onu hallettim ertesi gün haber geldi. İftara 15dakika kala. Ben gerçekten olayı idrak edemedim gene gülüp eğleniyordum.  İnanmıyordum! Benim boncuk gözlüm gitmiş olamazdı, daha benim düğünümü görecekti. Ciddi ciddi ben inanmıyordum cenaze evinde halalarım ağlıyordu. Köyde yaz ayları için soğutmalı tabut alıp camiye bağışlamış nenem. İçine de ilk o girdi. Tabut evde durdu tüm gece yanından geçtim durdum ama inatla inanmadım. Hala bile çok inanmıyorum, anlamıyorum. Belki de kabul etmek istemiyorum bilmiyorum.

Geçen hafta babam Özdilek’e cumaya çıktı, telefonunu evde bıraktı. Bir arkadaşı aradı ben açtım evde yok filan dedim. Neyse yarım saat içinde babam geldi. Myna gel senin bedavan var senden arayalım dedi. Neyse aradı konuştu, sonra adamın yanına çıktı. Adam buraya gelmiş babamı çağırıyormuş meğer. Babam onun yanından bir cemiyete gitti. Akşam oldu evde otururken telefon çaldı açtım sabahki amca :’’ hastaneye kaldırıldı baban..durum iyi baban yok mu? Babanla konuşayım, hastanede biliyor, haberiniz var…’’ o kadar saçma şeyler diyor ki biran için babama bir şey oldu hastaneye kaldırdılar sandım. Sonra adam baban nerde dedi. Yok dışarıda dedim gelince arasın dedi. Allahım ne kadar korktum anlatamam. Yarım saat içinde babam geldi. Ferahladım anlattım. Meğer adam burada fenalaşmış babam ambulans çağırmış durumum iyi demeye çalışmış adam.

Bütün bunlar böyleyken SOMA haberini alınca çok üzüldüm. Benim üzülmem o insanların acısını hafifletmiyor. Ben babam hastanede sandığımda ne kadar kötü olduysam onların halini düşünemiyorum. Gerçekten çok acı, korkunç… İnsan hayatı bu kadar ucuz olamamalı. Hadi o çocuklara da anlatın babalarının bir daha eve gelmeyeceğini? Nasıl anlatacaksınız? Mümkün mü böyle bir şey. ben dahi burada onlara üzülüp ağladıysam onları düşünemiyorum. Sedye kirlenmesin diye çizmesini çıkarmak isteyen işçi, arkadaşının eşi hamile diye beni bırakın onu kurtarın diyen işçi….korkunç bir tablo ve pırıl pırıl insanlar ve can veren arkadaşları aileleri. Ben daha fazla bir şey söylemek istemiyorum. Sadece daha fazla ölüm haberi duymak istemiyorum.