Dün iftara Eşme’ye gittik. Kendimi
bildim bileli oradaydım. Lise 3e geçtiğimde bu lanet yere taşındık. Benim burada
hiç arkadaşım yok, çok sıkılıyorum. Bunaldığımda gidebileceğim bir sahil
olmaması epey canımı sıkmıştı. Ama alıştım, birde bir gerçeği anladım. Benim arkadaşım
dediklerimin gerçekten arkadaşım olmadıklarını. Bana en çok o dokundu. Takıldığım
iki farklı grup vardı. Birisi zaten beni face’den silmiş etmiş.
O
kızda ilk yılında Kocaeli üniversitesinde baba bi bölümün ikinci öğretimini
kazanmıştı. Eşmede çok araba kullandı direksiyonu iyi diye ailesi ona araba
aldı. Okula gidip gelsin diye. Tabi o sıralar ben afyondan tası tarağı toplayıp
dönmüşüm depresyondayım. Bu gelmiş Özdilek’e ne için tahmin et? Kontör atmak
için, arabayla 15dakikalık yolu gelmiş benzin yakmış. Neymiş efendim eşmede
bayi yokmuş bir lira fazla alıyormuş. Bir durdum dalga mı geçiyor diye ama
gayet ciddi. Sonra geldi eve biraz oturduk konuştuk. Bir arkadaşımın mektubunu
gösterdim. Hevesle arkadaşımla bana özel olan bir şeyi paylaşıyorum. O naptı
dersiniz? Okudu mektubu ve bir sürü imla ve yazım hatası var dedi. Sonra biraz
oturdu ve bindi arabasına gitti. O zaman anladım, benim için gelmişti ama dost
görmeye değil hava atmaya. O zaman çok dokunmuştu bana evde ağladım kudurdum. Babam
o zaman dedi sende kazan güzel bir yer alacağım araba diye. Neyse konuyu çok
dağıtmak istemiyorum. bu kız geçen yaz iki kere yazın sınavlara gitmke için
yanında arkadaş olayım diye çağırdı beni. Orada da hava atar bir şey olur canın
sıkılır gitme dedi annem. Bahane buldum gitmedim. Sonrada silinmişim. Belki başka
nedeni vardır bilmiyorum.

Takıldığım
diğer gruptaki arkadaşımın da benim vize haftamda nişanı oldu. Vizelerde Sakarya
da olduğum için gidemedim. Sanırım bana küstü, geçen mesaj attım yok ya
çalışıyorum filan demişti. Dün iftara 1,5 saat kala mesaj attım Eşmedeyim
dedim. Ne cevap geldi ne bir şey. Sahilde 11e kadar oturduk, bir yandan gelip
geçenlere bakıyorum birkaç arkadaşımı gördüm ama onlar beni ya görmedi ya
tanımadı. Kimse oradaki varlığımın farkına varmadı. İçim burkuldu ben arkadaşım
diye kendimi yırttım o kadar, kimse benim için bir şey yapmadı ve ben hiç
yokmuşum gibiler.
Artık
yalnızlığa alışıyorum kimseye tenezzül etmiyorum. Birazda onlar bana gelmeli. Gelmeyenin
de keyfi bilir benim kaybedecek bir şeyim yok.
Sitede de yönetim pek
faaliyet yapmıyor ve muhalefet buna kızıyor ve imza toplamalar yönetimi devirme
çalışmaları başladı. Yönetimde olanlar kendi saflarıyla sitenin orta yerinde
iftar yapıp boy gösteriyorlar, muhalefet ise (polis abimiz) bizi sadece yandaş
olarak değil aile dostu olarak gördüğü için içine bizi de kattığı etkinlikler
yapıyor. Az kaldı yakında yönetim savaşı diye kitap falan yazacağım. Burada olanlar
çok komik, o kadar saçmalayan insan var ki. Neyse şimdi oruç başıma vurdu
diyerek gidiyorum. Birde dün dönüşüm muhteşem olacak demiştim ya öyle oldu hikikaten
iki mimle döndüm =)